وحید محمود قره باغ؛ “شعر محصول بی تابی انسان در لحظاتی است که در پرتو شعور نبوت قرار می‌گیرد. ” این گفته شخصیتی بزرگ در تاریخ هنر است. نگرشی که م امید و یا به عبارتی مهدی خوان ثالث به شعر داشت و به راستی که نبوت و پیام آوری در آثار او موج می‌زند. شخصیتی که تاریخ ایران باستان را با مفهوم عدالت آمیخته است؛ کسی که به راستی عاشق فرهنگ باستانی این خاک بود. اخوان حقیقتا شیفته عدالت خواهی بود تا بدان جا که معتقد بود عقده عدالت دارد.

 به زعم برخی بزرگان شعر و ادب، آثار اخوان با جهان ادب کهن و البته سروده‌های خیام در هم آمیخته بود. چنانچه در وزن، قافیه، جناس و همچنین ترجیع و تکرار به عیان دیده می‌شود. ضمن اینکه حسرت و سوگواری برای گذشته در آثار اخوان موج می‌زند.

 اخوان کسی بود که با دغدغه‌های اجتماع آشنا بود؛ همچنانکه آنها را به زیبایی و با قلم بیان می‌کرد. او نه تنها در شعر نیمایی که در نوع کلاسیک نیز دستی توانا داشت. اخوان در نوازندگی تار و مقام‌های موسیقایی نیز صاحب نظر بود. او هنر متفاوتش را در آثاری، چون زمستان، ارغنون، آخر شاهنامه و همچنین در حیاط کوچک پاییز در زندان به تصویر می‌کشد. اخوان تاثیر بسزایی بر شخصیت هایی، چون بهرام بیضایی، محمّدرضا شفیعی کدکنی، اسماعیل خویی، داریوش آشوری و علی شریعتی داشته است. کسانی که سرمایه‌هایی برای شعر و فرهنگ معاصر بوده و هستند. بی دلیل نبود که استادی، چون اخوان منتخب اولین دوره جشنواره بین المللی شعر فجر در بخش ملی و میهنی باشد.

 اخوان از همان ابتدا با درد و رنج عجین بود چنانچه شاهد از دست دادن دو فرزندش نیز شد. گفتنی است اخوان در اولین سفری که آخرین سفر او نیز به خارج از کشور بود با استقبالی متفاوتی و گرمی روبه رو شد. سفری که به دعوت خانه فرهنگ‌های جهان در برلین صورت می‌گرفت. در نهایت این هنرمند بر اثر سکته و در تهران در گذشت. ناگفته نماند هنر اخوان در تلفیق درون مایه و آرایه‌های ادبی، چون نماد و استعاره، مثال زدنی است.

 تاثیر اخوان بر جهان‌بینی و بینش متفاوت هم نسلان و همچنین نسل‌های بعد بی بدیل است. اشعاری از سرچشمه زلال ادبی عصر حاضر که با آثار کهن در هم آمیخته بود. شخصیتی که از احساس و درک هنری اش پیروی می‌کرد. در نهایت اینکه اخوان از مطالعه و همچنین ممارست و شوق خاصی در هنر برخوردار بود.