این جایزه از آغاز به دنبال کشف و تشویق آثاری است که در مرز میان سینما و سایر هنرها حرکت میکنند؛ از موسیقی و هنرهای نمایشی زنده تا فناوریهای نوین و هنرهای تجسمی. ترکیب هیأت داوران، شامل کارگردان و استاد نامدار ناردین، منتقد و پژوهشگر برجسته اولیویرو پونته دی پینو و بازیگر جوان آنتونیو جوزپه بیا، همراه با سی دانشجوی آکادمی دوسه، خود گواه همین رویکرد میانرشتهای بود.
جایزهی بهترین فیلم به طور مشترک به دو اثر رسد: «افسانهی سیلوان» ساختهی تامارا کوتفسکا، که با الهام از افسانهای مقدونی و با محوریت لکلک سفید، پیوندی شاعرانه میان اسطوره و زندگی روزمرهی روستاییان مقدونیه میزند؛ و «چه کسی هنوز زنده است» ساختهی نیکولا وادیموف، مستندی تکاندهنده که همانند یک آتلیهی عکاسی بیرحم، پرترههای نُه ساکن غزه را ترسیم میکند؛ افرادی که زندگیشان با حملات اسرائیل زیر و رو شده است. قدرت این فیلم در ترکیب روایتهای اولشخص با تصاویر سینمایی است که به شکلی متا–سینمایی تجربهای متفاوت را برای مخاطب رقم میزند.
دو هنرمند ایرانی، مرتضی احمدوند و فیروزه خسروانی نیز برای فیلم تجربی خود گذشته آینده استمراری تقدیر شدند. این اثر، روایتی شاعرانه و استعاری از زندگی دختری است که به اجبار خانواده سرزمین خود را ترک میکند. احمدوند و خسروانی در این فیلم با بهرهگیری از «قاب»هایی شبیه تابلوهای نقاشی و تصاویر انتزاعی، لایههای مختلف روایت را همچون یک اثر چندرسانهای به هم میتنند. استفاده از تصاویر شبیه به دوربینهای مداربسته، یادآور اینستالیشنهای ویدئویی و هنرهای تجسمی است، و برشهای زمانی متناقض، نوعی بیزمانی و تعلیق ایجاد میکند که مخاطب را همزمان به درون حافظه و آینده میکشاند. همین تلفیق میان سینما، هنرهای تجسمی و روایت شاعرانه، فیلم را به اثری منحصربهفرد در فضای سینمای تجربی ایران بدل کرده است.
این مراسم با حضور گستردهی مخاطبان و هیأتهای بینالمللی همراه بود. در ادامه، مستندی به کارگردانی یاکوپو کوادری برای نخستین بار نمایش داده شد و سپس نشستهایی با هنرمندان و تهیهکنندگان آثار برگزیده برگزار گردید. آکادمی دوسه نیز فرصت را غنیمت شمرد تا با معرفی برنامهی سهسالهی تازهی خود برای آموزش کارگردانی سینمایی و تئاتری، بازیگری، دراماتورژی و هنرهای اجرایی برای دورهی ۲۰۲۵ تا ۲۰۲۸ همچنان جایگاه خود را در پیوند میان آموزش هنری و جشنوارهی ونیز تثبیت کند.
سینما سینما