شیراز از دیرباز به عنوان شهر گل و بلبل شناخته می‌شود. سرسبزی و وجود باغ‌های دل‌انگیز آن همواره زبانزد خاص و عام بوده و خاطره‌ای شیرین در ذهن هر بازدیدکننده به جا می‌گذارد.
در میان این باغ‌ها، باغ ارم همچون نگینی درخشان می‌درخشد. سرونازهای بلندبالای آن چنان به آسمان کشیده‌اند که گویی دست هنرمندی چیره‌دست، آن‌ها را با دقت و ظرافت از دل زمین تا بلندای آسمان تراشیده است. گلستان رزهای رنگارنگ این باغ، با تنوعی کم‌نظیر در جهان، تصویری بی‌پایان از رنگ و نقش را به نمایش می‌گذارد. این جلوه‌های طبیعی در کنار معماری منحصربه‌فرد بنا و نقاشی‌هایی با رنگ‌های پخته و فیروزه‌ای در پیشانی سه هلال عمارت، منظری شگفت‌انگیز خلق کرده‌اند که چشم هر بیننده‌ای را مجذوب خود می‌سازد.
تلفیق هنر، معماری و طبیعت در باغ ارم، آن را به زیبای چهار فصل شیراز بدل کرده است؛ به‌گونه‌ای که در هر فصل، چهره‌ای تازه و دل‌انگیز از این باغ نمایان می‌شود. باغ ارم نه‌تنها یکی از زیباترین باغ‌های استان فارس، بلکه از برجسته‌ترین باغ‌های ایران به شمار می‌رود و سالانه میزبان هزاران گردشگر داخلی و خارجی است.
این باغ از گذشته تاکنون محل پرورش گونه‌های متنوع گیاهی بوده و چنان تنوعی دارد که امروزه به عنوان باغ گیاه‌شناسی در اختیار دانشگاه شیراز قرار گرفته است. بنابر روایت‌ها، ساخت این باغ به دوران سلجوقیان بازمی‌گردد و توسط اتابک قراجه، حاکم فارس در زمان سلطنت سنجرشاه سلجوقی (۴۷۹–۵۵۲ هجری قمری)، بنا شده است.
باغ ارم در سال ۱۳۵۳ در فهرست آثار ملی ایران ثبت شد و در سال ۱۳۹۰ نیز به ثبت جهانی رسید. با وجود این شکوه و قدمت، یکی از رسانه‌های محلی استان فارس در نقدی تأمل‌برانگیز نوشته بود: «عروس باغ‌های شیراز به چشم هیچ‌کس نمی‌آید» — جمله‌ای که شاید تلنگری باشد برای توجه بیشتر به این میراث بی‌بدیل.
