کیومرث پوراحمد، فیلم‌ساز برجسته‌ای که با آثار به یادماندنی‌اش همچون «قصه‌های مجید»، «اتوبوس شب» و «خواهران غریب»، خاطرات تلویزیونی نسل‌های مختلف را رقم زد، به‌عنوان مردی که روزهای خاکستری تلویزیون را با قصه‌هایش رنگین کرد، همچنان در دل و ذهن مردم ایران جاودانه است.
کیومرث پوراحمد، فیلم‌ساز خاطره‌ساز روزهای خاکستری، همان مردی‌ست که نسل‌های زیادی را با «قصه‌های مجید»، «اتوبوس شب»، «خواهران غریب»، «شب یلدا» و «سرنخ» پای تلویزیون میخکوب کرد. او نه‌فقط کارگردان، که خاطره‌باف روز‌هایی بود که تلویزیون، هنوز بوی قصه می‌داد. یادش همیشه سبز.
پوراحمد در آذرماه ۱۳۲۸ متولد شد. نخستین گام‌هایش را در دنیای هنر با نقدنویسی در ماهنامه‌ی «فیلم» برداشت، اما خیلی زود دوربین را به‌دست گرفت و از سال ۱۳۵۳ با دستیاری نادر ابراهیمی در مجموعه تلویزیونی «آتش بدون دود»، مسیر حرفه‌ای‌اش را در سینما آغاز کرد. در سال ۱۳۵۷ فیلم‌نامه «قصه خیابان دراز» را نوشت؛ اثری که در زمان خود چندان دیده نشد، اما مهر آغاز بر کارنامه‌ای پر قصه بود.
اما نقطه اوج کارنامه پوراحمد بی‌تردید «قصه‌های مجید» است؛ مجموعه‌ای بر پایه داستان‌های هوشنگ مرادی کرمانی، که در اواخر دهه ۱۳۶۰ ساخته شد و اوایل دهه ۱۳۷۰ از شبکه یک پخش شد. ماجرای پسری کنجکاو و شیطان به نام مجید (با بازی مهدی باقربیگی) که همراه با مادربزرگ دوست‌داشتنی‌اش، بی‌بی (با بازی به‌یادماندنی پروین‌دخت یزدانیان) در کوچه‌پس‌کوچه‌های اصفهان زندگی می‌کند.
نکته جالب اینکه مادر پوراحمد، پروین‌دخت یزدانیان، با بازی در همین مجموعه پا به دنیای بازیگری گذاشت. او بعد‌ها در فیلم‌هایی، چون «صبح روز بعد» و «شرم» نیز بازی کرد و برای نقش‌آفرینی در «صبح روز بعد»، دیپلم افتخار بهترین بازیگر نقش مکمل زن را از جشنواره‌ی فیلم فجر گرفت.
قصه‌های مجید با آن موسیقی جاودانه ناصر چشم‌آذر، روایتی ساده و صمیمی از زندگی بود؛ پر از لحظات شیرین، نگرانی‌های کودکانه، و رابطه‌ای گرم میان نوه و مادربزرگ. اگرچه داستان از کرمانِ مرادی کرمانی به اصفهانِ پوراحمد کوچ کرد، اما جان روایت و اصالت شخصیت‌ها، بی‌کم‌وکاست حفظ شد.
کیومرث پوراحمد و مادرش پروین‌دخت یزدانیان (بی بی) سر تمرین قصه‌های مجید
«قصه‌های مجید» نه‌تنها در دل مخاطبان جا گرفت، بلکه به گفته بسیاری از منتقدان، به یکی از شاهکار‌های بی‌بدیل تاریخ تلویزیون ایران تبدیل شد. سریالی که هنوز هم تازه و تماشایی است. همان‌طور که عباس کیارستمی گفته بود: «سرنوشت یک فیلم را زمان تعیین می‌کند. باید سی سال از عمرش بگذرد تا بفهمیم هنوز دیدنی است یا نه»؛ و حالا، «قصه‌های مجید» در معبد آثار ماندگار هنر‌های نمایشی ایران، آرام گرفته؛ همان‌طور که راوی‌اش، کیومرث پوراحمد، در دل و خاطره ما جاودانه مانده است.
