برنامه ویژه نودمین سالگرد آغاز برگزاری جشنواره بین‌المللی فیلم “ونیز” روز شنبه ۹ جولای (۱۸ تیر) برگزار خواهد شد.

این رویداد با یک کنفرانس بین‌المللی در کتابخانه آرشیو تاریخی بینال افتتاح می شود و سپس با حضور «روبرو چیکوتو» رئیس دوسالانه ونیز، نسخه ایتالیایی کتاب «هنر بین‌المللی سینماتوگرافی ونیز ۲۰۲۲-۱۹۳۲» نوشته پروفسور «جیان پیرو برونتا» و با حضور «آلبرتو باربرا» مدیر باسابقه این جشنواره رونمایی می‌شود. 

این کنفرانس که در دو نوبت صبح (تا ساعت ۱۳:۳۰) و بعد از ظهر (۱۵تا ۱۸) برگزار می‌شود، در بخش دوم میزبان مورخان، منتقدان و اساتیدی خواهد بود که درباره ارزش تاریخی برگزاری این رویداد سینمایی سخنرانی می‌کند و در انتها نیز، دو فیلم از اولین دوره جشنواره ونیز در سال ۱۹۳۲ شامل «باران»ساخته «مانوس فرانکن» و «یوریس ایونز » و «مردها چه بدجنس‌هایی هستند» به کارگردانی «ماریو کامرینی» به نمایش گذاشته می‌شوند. 

 اولین دوره از جشنواره فیلم ونیز از تاریخ ۶ تا ۲۱ اوت سال ۱۹۳۲ با عنوان «نمایشگاه هنر سینماتوگرافی» و در قالب هجدهمین دوره دوسالانه ونیز و با ایده‌ای از«جوزپه ولپی» رئیس دوسالانه و «لویسانو دفئو» به عنوان اولین رئیس این رویداد سینمایی برگزار شد، جشنواره‌ای که کار خود را بیش از تمام جشنواره‌هایی سینمایی بین‌المللی آغاز کرده است و تا به امروز به شدت مورد حمایت دولت ایتالیاست.

دوره نخست در تراس هتل «Excelsior» به شکلی غیر رقابتی برگزار شد و فیلم «دکتر جکیل و آقای هاید» ساخته «روبن مامولیان» با بازی «فردریک مارچبه» به عنوان اولین فیلم تاریخ جشنواره فیلم ونیز در ساعت ۲۱:۱۵ روز ششم اوت سال ۱۹۳۲ به روی پرده رفت. دومین دوره از این جشنواره سینمایی دو سال بعد و از تاریخ اول تا بیستم سال ۱۹۳۴ برگزار شد و برای اولین بار شاهد رقابت فیلم‌ها بود. حداقل ۱۹ کشور با حضور ۳۰۰ خبرنگار در جشنواره شرکت کردند و «جام موسیلنی» به عنوان جایزه به بهترین فیلم خارجی و بهترین فیلم ایتالیایی اعطا شد.

از سال ۱۹۳۵ جشنواره فیلم ونیز به رویدادی سالانه تبدیل شد و جایزه بهترین بازیگری نیز به «کاپ ولپی» تغییرنام یافت. در سال ۱۹۳۶ برای اولین بار یک هیات داوران بین المللی در جشنواره شکل گرفت و در سال ۱۹۳۷ نیز کاخ سینمای جدیدی با طراحی جدید افتتاح شد.

مروری بر تاریخچه برگزاری ونیز در دهه ۱۹۴۰ کار بسیار دشواری است چرا که پایان جنگ جهانی دوم این دهه را به دو بخش تقسیم کرد. قبل از سال ۱۹۳۸ ،‌ فشارهای سیاسی جشنوار ونیز را به کلی منحرف و تخریب کرد و با شروع درگیری‌ها شرایط به گونه‌ای پیش رفت که می‌توان گفت در سال‌های ۱۹۴۰ ‌، ۱۹۴۱ و ۱۹۴۲ در واقع جشنواره برگزار نشد چرا که فیلم‌ها در مکان‌هایی متفاوت با سال‌های قبل به روی پرده می‌رفت. علاوه بر آن، کشورهای بسیار کمی در جشنواره شرکت کردند و جشنواره مطلقا در انحصار کارگردانان موسسات عضو محور رُم-برلین بود.

جشنواره از سال ۱۹۴۶ تا پایان جنگ جهانی جان دوباره‌ای یافت و برای اولین بار زمان برگزاری آن براساس توافقی که با جشنواره نوظهور کن در فرانسه منعقد شده بود،‌ در ماه سپتامبر آغاز شد و جایگاه خود را به عنوان رویدادهای مهم صنعت سینما دوباره به دست آورد.

در بیست سال آتی آن جشنواره به توسعه و بسط خود براساس طرح هنری ایجاد شده پس از جنگ ادامه داد اما ناآرامی‌های سیاسی و اجتماعی سال ۱۹۶۸ تاثیر بسزایی بر دوسالانه ونیز گذاشت و از سال ۱۹۶۸ تا ۱۹۷۱ هیچ جایزه‌ای در جشنواره اعطاء نشد و این رویداد به شکل غیررقابتی خود بازگشت و در سال‌های ۱۹۷۳،‌ ۱۹۷۷ و ۱۹۷۸ جشنواره برگزار نشد.

جشنواره ونیز در سال ۱۹۷۹ مجددا احیاء شد و تا به امروز به حیات خود به عنوان یکی از مهم ترین و تاثیرگذارترین جشنواره‌های سینمایی جهان ادامه می‌دهد که در سال‌های اخیر سهم بسزایی در فصل جوایز سینمایی نیز ایفا کرده است. 

ایسنا