سعید پوراسماعیلی مدیر بخش فیلم کوتاه سومین جشنواره بین‌المللی چندرسانه‌ای میراث‌فرهنگی در گفت‌وگو با ایسنا درباره تاثیر سینما بر افزایش آگاهی مردم از میراث‌فرهنگی و رشد گردشگری گفت: کمک سینما به ترویج میراث‌فرهنگی در حقیقت همان کاری ست که سینما در همه حوزه‌های فرهنگی دیگر انجام می‌دهد؛ یعنی اول در وجه آگاهی‌رسانی و دوم در وجه تاثیرگذاری احساسی و اندیشمندانه و فکر کردن در موضوعات قابل اهمیت میراث‌فرهنگی.

این ممکن است در حوزه مستندسازی جلوه کند و با استناد به آنچه به عنوان میراث‌فرهنگی نام می‌بریم این شناخت را به مردم بدهد و اهمیتش را برای توجه کردن بیشتر کند و یا در قالب آثار داستانی که بتواند با بیان قصه‌هایی به درک بهتر موقعیت و اهمیتی که در حوزه میراث‌فرهنگی وجود دارد، کمک کند.

وی همچنین درباره تاثیر جشنواره‌ای مثل جشنواره چندرسانه‌ای میراث‌فرهنگی که طی آن موضوع میراث‌فرهنگی و حفاظت از آن با هنری مثل سینما مرتبط می‌شود، بیان کرد: به جز جشنواره‌هایی که به شکل عمومی با موضوعات آزاد و منحصرا در حوزه سینمایی کار می‌کنند، مثل جشنواره فیلم کوتاه تهران یا مثلا جشنواره‌های دانشجویی که موضوعات خاص ندارند، جشنواره‌هایی هم هستند که موضوعی برگزار می‌شوند و این جشنواره‌ها فرصت بسیار خوبی هستند که از توان سینما در جهت معرفی آن موضوع به مردم استفاده شود و از طرفی نگاه و توجه فیلم‌سازان به آن موضوع و در واقع تولید آثاری با محتوای مورد نظر آن موضوع را به خود جلب کند.

پوراسماعیلی ادامه داد: در حوزه میراث‌فرهنگی هم این اتفاق در جشنواره چندرسانه‌ای و بخش‌های مرتبط با سینما در حال شکل‌گیری است، هر چند به نظرم با برگزاری سه دوره خیلی زود است که بخواهیم در مورد کیفیت و حتی کمیت آثاری که می‌رسد قضاوت کنیم، ولی با برگزار شدن دوره‌های بیشتر و کمک کردن به اینکه این امکان دیده شود، تاثیرگذاری بیشتر و بهتر خواهد بود؛ یعنی هر چقدر آثاری که با این موضوعات تولید شده بتواند نمایش داده شود، هم بین مردم آگاهی‌رسانی می‌شود و هم توجه فیلم‌سازها به این نکته جلب می‌شود که با چنین موضوعی می‌شود کار کرد، بنابراین جشنواره قوام بیشتری پیدا می‌کند و فیلمسازها با چنین نگاهی فیلم تولید می‌کنند و این می‌تواند ما را به هدفی که می‌خواهیم برساند.

وی در ادامه عنوان کرد: طبیعتا انتظارمان از این جشنواره این است که زمینه‌ای شود برای بیان دغدغه‌های خودش و نگاهی که به میراث فرهنگی دارد و زبان و هنر سینما هم می‌تواند به آن کمک کند، اما نکته مهم این است که برگزار شدن مقطعی جشنواره نمی‌تواند کمک چندانی کند.

این مدرس فیلمسازی تاکید کرد: کار بزرگی که وزارت میراث‌فرهنگی می‌تواند انجام دهد این است که این جریان را در طول سال برای فیلم‌سازان شکل دهد و آنگاه محصول یک سال سرمایه‌گذاری و تولید فیلم می‌تواند به جشنواره باشکوهی تبدیل شود که آثار خوبی در آن شرکت کنند. همچنین نمایش آثار تولیدشده در طول سال بعد نیز می‌تواند آن فرهنگ‌سازی که حوزه میراث‌فرهنگی مدنظر دارد، ایجاد کند و لازمه این کار در چند بخش است؛ یکی برگزاری نشست‌هایی برای اهالی سینما یا حتی بردن فیلمسازها در میراث‌فرهنگی ملموس و بیان اهمیت موضوعاتی که وجود دارد تا فیلمنامه‌نویسان یا مستندسازان با شناخت کافی به موضوعات توجه کنند و دیگری سرمایه‌گذاری در حوزه تولید یعنی نه تنها معرفی موضوعات میراث‌فرهنگی انجام شود، بلکه بخشی از هزینه تولید آثار را به عنوان سرمایه‌گذار تقبل کند تا تولید اثر در این حوزه یک جریان تبدیل شود.

وی ادامه داد: اگه وزارت میراث‌فرهنگی بتواند در تولید آثار مشارکت کند یا خودش به تنهایی تهیه‌کننده تعدادی از آثار کوتاه و مستند شود، می‌تواند امکان نمایش این آثار را در شهرهای مختلف به عهده بگیرد. تولید چنین محتواهایی در طول سال می‌تواند جشنواره را در تولید آثار ارزشمند برای چندسالی بیمه و تضمین کند. پس از آن کم‌کم جریان تولید این قبیل آثار به راه می‌افتد و فیلمسازان می‌دانند که هر سال یک جشنواره‌ معتبر در تاریخ مشخصی با موضوع میراث‌فرهنگی برگزار می‌شود و در این صورت حتما بخشی از نگاه فیلمسازان در جهان فیلمسازی‌شان و در فیلمنامه‌ها به موضوع میراث‌فرهنگی جلب خواهد شد و جشنواره می‌تواند آثار ارزشمندی داشته باشد.

پوراسماعیلی در پایان به بررسی موضوع بین‌المللی شدن جشنواره پرداخت و گفت: برای بین‌المللی شدن ما ابتدا باید آثار مناسبی داشته باشیم یعنی بین‌المللی کردن جشنواره با شرایط فعلی صرفا می‌تواند به همین شکل باشد که آثار درخشانی که در جهان تولید شده است، به جشنواره بیاوریم تا فیلمسازهای ایرانی و مردم ببینند که اگر کشوری توانسته با موضوع میراث‌فرهنگی در هر سه بخش ملموس، غیرملموس و میراث طبیعت آثاری را تولید کند، چگونه بوده است و بدانند که با زبان سینما چگونه این اتفاق شکل گرفته است، ولی پس از چند سال که آثار درخشانی داشتیم،  بین‌المللی شدن یعنی رفتن آثار ما به جشنواره‌های دیگر دنیا و حضور آثار جهانی به شکل رقابتی در جشنواره ما معنا پیدا می‌کند. در شرایط کنونی و تا زمانی که ما به آثار مناسبی برسیم، بهترین راهکار این است که کارهای خوب بین‌المللی در جشنواره ما صرفا به شکل غیررقابتی حضور یابند.