طراحی صحنه در سینمای ایران همواره نقشی کلیدی در شکل‌دهی به فضای بصری و القای حس فیلم داشته است. در فیلم بچه مردم، بابک کریمی طاری با نگاهی خلاقانه و هنری، تلاش کرده تا فراتر از بازسازی واقعیت، فضایی تأثیرگذار و متفاوت خلق کند. او در این گفت‌وگو از رویکرد خود در طراحی صحنه این فیلم، چالش‌ها و همکاری با عوامل سازنده سخن می‌گوید که می‌توانید در مطلب ذیل بخوانید.

به عنوان طراح صحنه، تجربه‌تان در فیلم بچه مردم چطور بود؟

همکاری با عوامل این فیلم تجربه متفاوتی بود. برای من همیشه این سؤال مطرح است که در فیلمی که طراحی صحنه انجام می‌دهم، چقدر محتوا و عوامل برایم اهمیت دارند. قطعاً بازیگر برای تمام عوامل فیلم مهم است، اما میزان توجه هر بخش به این موضوع متفاوت است. به نظر من، برای طراحی لباس شاید بازیگر اهمیت بیشتری داشته باشد، اما در طراحی صحنه، تمرکز بیشتر بر این است که چگونه می‌توان فضای فیلم را تأثیرگذار کرد و ذهن مخاطب را تسخیر نمود.

این نگاه چطور در فیلم بچه مردم نمود پیدا کرد؟

هدفم همیشه این بوده که با فرم، رنگ و معماری، تأثیری بگذارم که بخشی از هنر سینما محسوب شود. در این فیلم هم چالش اصلی این بود که فضایی خلق کنم که مخاطب را تحت تأثیر قرار دهد. حتی اگر به شکل غیرمستقیم یا با ترفند، باید بتوانیم در دو ساعت، ذهن مخاطب را درگیر کنیم. خوشبختانه فضای فیلم به دلیل قصه خاص و ساختارش، این امکان را به من داد که فراتر از رئالیته بروم.

در جلسات با کارگردان درباره چه مواردی بحث می‌کردید؟

ما درباره سبک‌های مختلف هنری و کارگردان‌های بزرگ صحبت می‌کردیم. یکی از جذاب‌ترین بخش‌ها برای من این بود که با کارگردانی کار می‌کردم که ظرفیت لازم برای این نوع نگاه را داشت. برای مثال، درباره سبک کارهای وس اندرسون صحبت کردیم. در طراحی صحنه این فیلم، علاوه بر رعایت جزئیات تاریخی، سعی کردم در پس‌زمینه‌ها و فضاسازی‌ها، رنگ و فرمی بیاورم که کمتر به چشم بیاید اما ناخودآگاه بر ذهن مخاطب اثر بگذارد.

اگر بخواهید فیلم بچه مردم را در یک جمله توصیف کنید

من تقریباً تمام بخش‌های این فیلم را ساختم، همان‌طور که سایر عوامل هم بخش‌های خودشان را ساختند. در نهایت همه ما با هم یک پازل کامل کردیم و نتیجه‌اش شد بچه مردم که به نظر من فوق‌العاده بود.

پانا نیوز