- فیلم و سینما

خداحافظی جشنواره فیلم فجر با هیئت انتخاب در چهل و چهارمین دوره / ۱۲۷ اثر متقاضی حضور شدند

چهل و چهارمین جشنواره بین‌المللی فیلم فجر در حالی به روز‌های حساس خود نزدیک می‌شود که پس از ۴۳ سال قرار است منوچهر شاهسواری، دبیر این دوره، به‌تنهایی یا با تیم مشورتیِ اعلام نشده، بار سنگین گزینش ۱۲۷ اثر را به دوش بکشد.  
به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو، چهل‌ و چهارمین جشنواره بین‌المللی فیلم فجر در حالی به روزهای حساس خود نزدیک می‌شود که برخلاف دهه‌های گذشته، از لیست رسمی اعضای هیئت انتخاب. طبق اطلاعاتی که ابتدا توسط رسانه‌های غیررسمی (از جمله چارسو فرهنگ) فاش شد خبری نیست و امسال قرار است منوچهر شاهسواری، دبیر این دوره، به‌تنهایی یا با تیم مشورتیِ اعلام‌ نشده، بار سنگین گزینش آثار را به دوش بکشد.

 ۱۲۷ اثر متقاضی حضور شدند 

با پایان مهلت ثبت‌نام، ۱۲۷ اثر سینمایی متقاضی حضور در بخش سودای سیمرغ شده‌اند. این در حالی است که طبق فراخوان جدید، تنها ۲۲ فیلم به مرحله نهایی راه خواهند یافت. حذف بیش از ۱۰۰ فیلم از لیست نهایی، آن هم در غیاب یک هیئت انتخابِ چندصدایی، اولین جرقه انتقادات را روشن کرده است.

حذف هیئت انتخاب؛ کپی‌برداری از «کن» یا فرار از پاسخگویی؟

مهم‌ترین تغییر این دوره، حذف رسمی «هیئت انتخاب» و جایگزینی مستقیم دبیر است. درست است که در جشنواره‌هایی مثل «کن» یا «ونیز»، دبیر (Artistic Director) قدرت بالایی دارد، اما دو تفاوت اساسی با مدل فعلی فجر وجود دارد:

تیم مشاوران متخصص: در جشنواره‌های جهانی، دبیر یک تنه فیلم نمی‌بیند؛ بلکه شبکه‌ای از برنامه‌ریزان (Programmers) و مشاوران زبده در تمام طول سال دنیا را برای یافتن فیلم رصد می‌کنند. در فجر، هنوز مشخص نیست بازوهای مشورتی دبیر چه کسانی هستند.

ثبات در سیاست‌گذاری: دبیران جشنواره‌های بزرگ معمولاً ۱۰ تا ۲۰ سال در سمت خود باقی می‌مانند (مثل تیری فرمو در کن). در ایران، با تغییر هر دولت یا حتی مدیر سازمان سینمایی، دبیر و تمام ساختار جشنواره زیر و رو می‌شود که این یعنی «سلیقه فردی» جایگزین «امتداد هنری» شده است.

درز اخبار جشنواره فیلم فجر کارت زردی به نحوه اطلاع رسانی فجر 44

اینکه اخبار حیاتی (مثل تعداد آثار یا تغییر ساختار انتخاب) به‌جای سایت رسمی، از طریق «صفحات خاص» یا «شنیده‌ها» درز می‌کند، نشان‌دهنده یک ضعف جدی در روابط عمومی جشنواره است. این مدل اطلاع‌رسانی قطره‌چکانی، فضا را برای شایعات باز کرده و شأن «ملی» جشنواره را به سطح یک رویداد محفلی تقلیل می‌دهد.