در مصاحبه‌ای با لس آنجلس تایمز، داریوش خنجی فیلم‌بردار فیلم «ادینگتون» درباره رویکرد سینمایی‌اش به فیلمی از آری آستر که در دوران همه‌گیری جریان دارد صحبت کرد؛ فیلمی که تقابل بین شهردار یک شهر کوچک (پدرو پاسکال) و کلانتر محلی (واکین فینیکس) را دنبال می‌کند. در حالی که نویسنده/کارگردان آستر آن را «تریلر روان‌شناختی اروپایی در سرزمین آمریکا» توصیف کرده بود، خنجی از نظر بصری نگاه متفاوتی داشت؛ «یک وسترن مدرن». این نگاه نه‌تنها درست از آب درآمد، بلکه توصیفی شد که عمدتاً در نقدها برای فیلم به کار رفته است.

خنجی گفت: «می‌خواستیم فضای بیرونی خیلی روشن باشد، روشن به شکلی زننده، طوری که انگار نور آن‌قدر زیاد شده که دارد رنگ و کنتراست را از بین می‌برد، چون آن‌قدر روشن است که هیچ‌وقت کافی نیست.»

خنجی در سطح جهانی چهره‌ای افسانه‌ای است و برخی از بهترین فیلم‌های تاریخ را فیلم‌برداری کرده است از جمله «هفت» و «عشق». او برای فیلم‌برداری در «اویتا» و «باردو، مزخرف‌نامه‌ای برای مشتی حقیقت» نامزد جایزه اسکار شد. اگرچه از طرفداران دیرینه آستر و مدافع فیلم جنجالی او «بو می‌ترسد» بود، اما پیش از «ادینگتون» هرگز با او همکاری نکرده بود. هر دو گفته‌اند که این همکاری به‌خوبی پیش رفت.

خنجی گفت: «من و آری زبان مشترکی داریم. خیلی زود در همکاری‌مان کشف کردیم که سلیقه بسیار مشابهی در فیلم‌های تاریک داریم؛ تاریک نه از نظر نورپردازی، بلکه در روایت.»

آستر به لس‌آنجلس تایمز گفت: «من و داریوس از حرکت بی‌دلیل دوربین متنفر هستیم. اما چیزهایی هست که قبلاً از نظر ترکیب‌بندی من را اذیت نمی‌کرد، ولی حالا به شدت اذیتم می‌کند، چون داریوش را اذیت می‌کرد مثلاً داریوش از این که پای کسی در قاب بریده شود حتی اگر از مچ باشد هم خوشش نمی‌آید. بسیاری از تعصبات داریوش به ذهن من منتقل شده‌اند.»

خنجی توضیح داد: «گرچه برای خودم قوانینی دارم، اما این قوانین الزاماً تغییرناپذیر نیستند. شما یک قاعده دارید، و بعد تصمیم می‌گیرید که این همان لحظه‌ای است که باید آن قاعده را بشکنید.»

در گفت‌وگویی با ایندی‌وایر در سال ۲۰۲۳، خنجی بینش‌هایی درباره نظریاتش در مورد بهترین روش فیلم‌برداری ارائه کرد. او گفت: «فقط به آنچه در قاب است مربوط نمی‌شود. دنیای خارج از قاب هم بسیار مهم است. خوب است که پرچم یا تجهیزات سر راه نگاه بازیگر نباشند چون می‌خواهم آن‌ها صحنه را احساس کنند. دنیای سینما فقط فنی نیست. درباره احساس کردن دنیای اطراف بازیگران است، درباره تبدیل شدن به آن‌هاست.»