استاد زبان و ادبیات فارسی با تشریح جایگاه علمی و ادبی ملکالشعرای بهار، او را مرجع پژوهش زبان فارسی، از پایهگذاران فرهنگستان اول و چهرهای که سیاست و ادبیات را در هم آمیخته بود، توصیف کرد.
محمدجعفر محمدزاده در گفتوگو با خبرنگار صداوسیما با اشاره به جایگاه ممتاز ملکالشعرای بهار در دنیای ادب و پژوهش گفت: بهار تنها یک شاعر نبود؛ او پژوهشگری مرجع در زبان فارسی است و گفتههایش همچنان در تحقیقات معتبر شمرده میشود. جایگاه او در سبکشناسی، کاری یگانه و بیبدیل است و بهار در شناخت و شناساندن ساختار زبان فارسی نقش بنیادین داشته است.
او با بیان اینکه بهار از پایهگذاران فرهنگستان اول زبان فارسی بود، افزود: بهار حدود ۶۵ سال زیست و علیرغم عمر نهچندان طولانی، تأثیر عمیقی در ادبیات و پژوهش برجای گذاشت. او در سال ۱۳۲۶ برای درمان بیماری مدتی در خارج از کشور اقامت داشت و پس از بازگشت، در ایران چشم از جهان فروبست. بهار آخرین شخصیت ادبی بود که عنوان رسمی ملکالشعرایی به او داده شد؛ عنوانی که پیشازاین پدرش، محمدکاظم صبوری، نیز در آستان قدس رضوی داشت.
محمدزاده درباره ویژگیهای ادبی و اجتماعی شعر بهار گفت: بهار شاعری بود که دنیای ادبیات و سیاست در وجودش بهطور طبیعی در هم تنیده بود. برخلاف بسیاری از شاعران، او به عرفان و خیالپردازی نپرداخت و شعرش بازتابی روشن از جامعه زمانهاش است. در شعر بهار مبارزات سیاسی، نقد استبداد، صدای محرومان و دغدغههای وطندوستانه بهوضوح دیده میشود.
وی افزود: بسیاری در دوران مشروطه مبارزه کردند، اما، چون اندیشههایشان در قالب هنر ریخته نشد، ماندگار نماندند. آنچه شعر بهار را زنده و اثرگذار نگاه داشته است بیان هنری و ادبی اندیشههای اوست؛ خواه در نقد حضور متفقین در ایران، خواه در ابراز عشق به وطن و رنج از مشکلات جامعه.
