بهروز دارش درباره فعالیت خود در حوزه مجسمه‌سازی و علاقه‌مندی به این هنر اظهارداشت: قبل از اینکه وارد فعالیت هنری شوم در زمینه حسابرسی مشغول بودم اما درآمد بسیار بالا را کنار گذاشتم و دنبال آن چیزی آمدم که می‌خواستم. بنابراین نمی‌توانم قبول کنم که کسی یک عمر با بی‌تفاوتی کار کند.
وی گفت: همه بحث هنر، جدال نیست، عشق مهمترین چیزی است که به هنرمند توان می‌دهد. اگر کسی روی مجسمه فردوسی کار می‌کند، باید او را بشناسد و شاهنامه را بخواند. چنین هنرمندی کارش را به بهترین شکل ارائه داده و ما باید از او تاثیر بگیریم اما بتوانیم آزادانه کار خود را ارائه بدهیم.
دارش با اشاره به انگاره‌های نوگرایانه موجود در مجسمه‌سازی افزود: هنرمندان مجسمه‌ساز نسل به نسل جلو آمده‌اند و به هنر مدرن رسیده‌اند اما در تقابل با مدرنیته نباید رفتاری دوگانه داشت. یعنی یا بگذاریم نگرش سنتی به هنرمند زور بگوید یا برعکس. هنرمند باید آزادانه فکر کند و به خلق اثر بپردازد و اینگونه هم نیست که از کسی که براساس الگوها و فرم‌های سنتی کار کرده، انتقاد کرده و از او ایراد بگیریم. باید به او هم احترام بگذاریم اما می‌توانیم بگوییم که چشم‌هایش را روی دنیا نبندد.
این هنرمند مجسمه‌ساز بیان کرد: ما نباید فکر کنیم هر چه در هنر داریم خوب و کافی است. ما می‌توانیم ایده‌های خوب همه هنرمندان جدید را ببینیم و از ایده‌های خوب آنان تاثیر بگیریم. باید بدانیم تقلید به اندازه و اصولی، چیز بدی نیست، آنچه نامطلوب و بد است، در جا زدن است. پس باید به پیرامون این جامعه و این مرز نگاه کنیم اما کار خودمان را بسازیم؛ اینگونه، هیچ‌گاه کارمان تکراری نخواهد بود.
امیدواری درباره نمایشگاه سالانه هنرمندان مجسمه‌ساز
دارش درباره نمایشگاه سالانه انجمن هنرمندان مجسمه‌ساز ایران با عنوان «پرونده‌های مجسمه‌سازی معاصر ایران ۱۴۰۳» اظهارداشت: این نمایشگاه امیدوارکننده است، چون هنرمندان مجسمه‌ساز را برای ارائه کار آزاد گذاشته‌اند. البته می‌دانم که جمع کردن این آثار و برپایی نمایشگاه کار ساده‌ای نیست اما باید به این دست رویدادها بیشتر توجه شود.
این هنرمند مجسمه‌ساز گفت: چنین رویدادهایی باید تداوم داشته باشد و مخاطب بیشتری را در بربگیرد. همین که بازدیدکننده‌ها بیایند و درباره آثار نظر بدهند، راهگشاست و می‌تواند هنر را به میان جامعه ببرد. باید یک اثر ارائه و دیده شود تا بتوان درباره‌اش صحبت کرد و گفت که به عنوان مثال تکثر در فرم نیست، در نور و فضاست. همین بحث‌ها، حرف‌ها و نشست‌هاست که موجب می‌شود جوهر این هنر شناسانده شود.
تیتربرتر، بهروز دارش هنرمند پیشکسوت مجسمه‌ساز متولد ۱۳۲۱ در ارومیه، دارای مدرک کارشناسی ارشد اقتصاد بین‌الملل از دانشگاه تهران است، او مجسمه‌ساز نوگرایی است که مجسمه‌سازی را از مدرنیته آغاز کرد. آثار دارش به چهار دوره تقسیم می‌شود؛ دوره اول به ایده‌های مدرن، دوره دوم به فضا و چندگانگی، دوره سوم به تکثر و چهارمین دوره به نوعی حداقلگرایی اشاره دارد.
دارش هنرمندی است که به فضا، نور و زمان توجه داشته و المان‌های بصری در کارهای او در جهت معرفی حالت‌ها، وضعیت‌ها و فضاهای ویژه به‌کار گرفته می‌شوند. وی معتقد است که حضور عدم در زندگی قوی‌تر از هستی است. دارش با ارایه آثاری در نمایشگاه سالانه انجمن هنرمندان مجسمه‌ساز ایران با عنوان «مجسمه‌سازی و گرایش‌های هنر معاصر/ تحلیل نمایشگاه پرونده ۱۴۰۳» حضور دارد.
این نمایشگاه هفتم دی ماه در گالری‌های ممیز، میرمیران، بهار، تابستان، پاییز و زمستان خانه هنرمندان ایران افتتاح شد و تا یکشنبه- ۱۶ دی ماه- همه روزه (به جز شنبه‌ها) میزبان علاقه‌مندان است.
«مجسمه‌سازی و گرایش‌های هنر معاصر/ تحلیل نمایشگاه پرونده ۱۴۰۳» به همت انجمن هنرمندان مجسمه‌ساز و خانه هنرمندان ایران برگزار شده است، دبیر هنری نمایشگاه فرزین هدایت‌زاده و دبیر اجرایی آن آناهید اوشانی هستند. رزیتا شرف جهان، جمشید حقیقت‌شناس، کوروش گلناری، رضا قره‌باغی، روح‌الله شمسی‌زاده، آناهیتا قاسم‌خانی و رضا منجزی کار انتخاب و داوری این رویداد را برعهده داشته‌اند.
تیتر برتر
