در یک سناریوی ایده آل، تولید هر فیلمی از یک برنامه از قبل تعیین شده پیروی می کند و برای مخاطبان مشتاقی منتشر می شود که سختکوشی همه افراد درگیر در پروژه را تحسین می کنند.

این چیزی است که بیشتر فیلمسازان برای آن تلاش می کنند، اما واقعیت این است که همه فیلم ها وقتی با سانسور یا ممنوعیت آشکار مواجه می شوند، کار آسانی برای رسیدن به این هدف ندارند. برعکس، یک فیلم می تواند به گونه ای تغییر کند که حتی خود فیلمسازان بخواهند نامشان از پروژه کنار گذاشته شود؛ کارگردانان حتی نام خود را در تیتراژ فیلم ها برای یک دوره از سال ۱۹۶۸ تا ۲۰۰۰ به “آلن اسمیتی” تغییر می دادند تا نام خود را از هر پروژه ای که به خاطر مشارکت در آن احساس شرمندگی می کردند، حذف کنند.

برخی موارد نیاز به تغییرات جزئی یا کنار گذاشتن نام یک طرف درگیر در ساخت دارند. با این حال، دیگر فیلم ها به خاطر هر چیزی، از نگرانی در مورد محتوای آن گرفته تا بحث ها و تراژدی های روی صحنه، دچار سرنوشت بسیار بدتری می شوند.

در ادامه نگاهی خواهیم داشت به ۱۳ فیلم بدشانس و جنجالی که نمونه ای از اتفاقات عجیب و غریبی هستند که می توانند باعث شوند یک فیلم به نوعی ممنوع، سانسور یا بایکوت شود و اینکه چگونه برای مدت کوتاهی یا به طور نامحدود از دید عموم دور نگه داشته شوند.

۱۳- The Day The Clown Cried (1972)

روزی که دلقک گریست در مورد یک دلقک سیرک آلمانی دلسرد و خسته به نام هلموت دورک (با بازی جری لوئیس، بازیگر و کارگردان مشهور) است که پس از گرفتار شدن در یک درگیری همراه با مستی که در آن از رژیم بدگویی می کند، به اردوگاه کار اجباری نازی ها فرستاده می شود. هلموت تصمیم می گیرد قبل از اینکه بچه ها به اتاق گاز فرستاده شوند، وقت خود را صرف سرگرم کردن آن ها کند.

با نگاهی به خلاصه داستان فیلم، بد نیست بدانید که این فیلم حتی در زمان آماده سازی پروژه هم بحث برانگیز به نظر می رسید. این جنجال ها منجر به مشکلات مالی مختلف و ناقص ماندن فیلم شد. در طول این سال ها، هر زمان که جری لوئیس در مورد فیلم صحبت می کرد، نارضیاتی خود را نسبت به آن نشان می داد و به نظر می رسید که از همه چیز این فیلم ناراضی بود.

بخش هایی از تصاویر این فیلم در اینترنت وجود دارد، اما هنوز نسخه تدوین شده ای از این فیلم دیده نشده است. تعداد معدودی این فیلم را دیده اند، که شامل هری شیرر، صداپیشه کارتون سیمپسون ها است، که فیلم را “بسیار اشتباه” و “به شدت نابجا” خواند.

جری لوییس نسخه خود از این فیلم را تحت توافقی مبنی بر اینکه حداثل تا سال ۲۰۲۴ به نمایش در نیاید به کتابخانه کنگره اهدا کرد. در حالی که هنوز در دسترس نیست، تنها باید کمی دیگر صبر کرد تا تمام دنیا این فیلم بایکوت شده برای مدتی طولانی را تماشا کنند.

۱۲- The Evil Dead (1981)

بعد از اینکه چهار دوست کتاب مردگان را در یک کابین دورافتاده پیدا کرده و می خوانند، شیاطین خفته ای را که در جنگل های اطراف زندگی می کنند احضار می کنند. این دوستان یکی پس از دیگری تسخیر می شوند و تنها یک بازمانده، اَش ویلیامز (با بازی بروس کمپبل) باقی می ماند تا در برابر موجوداتی که به عنوان مرده ها (deadite) شناخته می شوند، مبارزه کند.

فیلم مردگان شریر ساخته سم ریمی در ادامه به یکی از نمادین ترین فرنچایزهای ترسناک تمام دوران ها تبدیل شد، بنابراین قرار گرفتن آن در این لیست ممکن است برای برخی تعجب آور باشد.

با این حال، مردگان شریر اولین فیلمی بود که عنوان “فیلم زننده” را بر اساس قانون انتشارات موهن دریافت کرد. بر اساس این قانون سانسور، فروش یا مالکیت ۷۱ فیلم ترسناک در بریتانیا غیرقانونی اعلام شد. این فهرستThe Burning, Cannibal Holocaust, Last House on the Left و I Spit on Your Grave نیز می شد.

این ممنوعیت از سال ۱۹۸۴ آغاز شده و تا اوایل دهه ۹۰ ادامه یافت. انتشار فیلم مردگان شریر در چند کشور دیگر از جمله فنلاند، اوکراین و سنگاپور نیز ممنوع اعلام شد. همه این ها تنها باعث شهرت بیشتر شاهکار ترسناک سم ریمی شد و بخش زیادی از شهرت سریع آن به لطف بدنامی این فیلم در روزهای ابتدای انتشار است.

۱۱- El Topo (1970)

فیلم ال توپو ساخته آلخاندرو خودوروسکی که در معنویت و عرفان غرق شده است، زندگی یک مسافر تنها از هفت تیرکشی تا یک هنرمند متحول شده را دنبال می کند. بخشی از جریان “دیوانگی فیلم نیمه شب” که ظهور کارگردانان دیگری چون دیوید لینچ و جان واترز را به همراه داشت، ال توپو توسط هنرمندان و تماشاگران به یک شکل مورد حمایت قرار گرفت، تا جایی که فیلم بعدی این کارگردان به نام کوهستان مقدس (The Holy Mountain) با کمک مالی جان لنون و یوکو اونو ساخته شد. این فیلم تاثیر زیادی از دو اثر ادبی مشهور چنین گفت زرتشت و ذن، گوشت و استخوان گرفته بود.

لازم به ذکر است که ال توپو از همان ابتدا با چالش هایی روبرو بود. محتوای جنجالی این فیلم باعث شد که انتشار آن در کشور مکزیک ممنوع اعلام شود، تنها پس از اینکه سه بار نمایش آن خشم مردم این کشور را برانگیخت.

علاوه بر این، جذابیت «فیلم نیمه شبی» این فیلم جمعیتی وفادار اما محدود را به خود جلب کرد و توانایی فیلم برای فراتر رفتن از فضاهای سینمایی زیرزمینی مناسب را محدود کرد. این عناصر فیلم را به دنیایی ممنوعه و محدود و انتشار زیرزمینی کشاند.

با فراگیر شدن رسانه های خانگی، فرصتی پیشامد تا ال توپو دوباره برای مخاطبان جدید منتشر شود. با این حال، مشاجره ای بین الخاندرو خودوروفسکی و آلن کلین، مدیر برنامه های گروه بیتلز و مالک شرکت ضبط موسیقی ABKCO رخ داد.

کلین به تامین بودجه فیلم ها کمک کرده بود و پس از عقب نشینی خودوروفسکی، کلین قول داد که دیگر اجازه نمایش فیلم هایش را ندهد. این امر منجر به سرکوب ۳۰ ساله ال توپو و کوهستان مقدس شد. این دو در نهایت درست قبل از درگذشت کلین با هم آشتی کردند و شاهکار ال توپو اکنون به صورت اچ دی و کاملاً بدون سانسور در دسترس است.

۱۰- The Devils (1971)

بر اساس رویدادهای واقعی از فرانسه قرن هفدهم و برگرفته از کتاب غیر داستانی شیاطین لودون اثر آلدوس هاکسلی، فیلم شیاطین ساخته کن راسل داستان کشیش اوربان گراندیه را روایت می کند. به طور خاص، این فیلم داستان اتهامات جادوگری و دادگاه متعاقب گراندیه را روایت می کند، پس از این که گروهی از راهبه های اورسولین علیه این شخصیت محبوب محلی ادعاهایی را مطرح می کنند.

در حالی که شیاطین به طور کامل ممنوع نشده است، چندین صحنه از فیلم از هر نسخه ای حذف شده است که پیدا کردن نسخه بدون سانسور را بسیار دشوار می کند. مهم ترین صحنه مربوط به یک عیاشی جنسی راهبه ها است که در آن تصویر مسیح را مخدوش می کنند. جای تعجب ندارد که بسیاری از مردم با این سکانس خاص مشکل داشتند و این فیلم واکنش ها و سانسور زیادی را در کشور بریتانیا و همچنین در سطح بین المللی از جانب گروه های مذهبی شاهد بود.

با توجه به اینکه برخی از صحنه های حذف شده به مقدار زیادی برای دیدگاه کن راسل حیاتی بودند، بسیاری این فیلم را به دلیل سانسورهای فراوان، ناقص تلقی می کنند. کسانی که کل فیلم را دیده اند می توانند به قدرت و اهمیت آن صحنه ها پی ببرند.

واکنش تند بینندگان تنها بخش کوچکی از معضلاتی بود که تولید این فیلم را دچار مشکل کرد و واکنش سانسورچی ها و مردم را به دنبال داشت. ریچارد کروس، نویسنده فیلم، کتابی با عنوان Raising Hell: Ken Russell and the Unmaking of The Devils منتشر کرد که جزئیات زیادی در مورد این پروژه فاش می کند؛ صرف نظر از اینکه فیلم را دیده باشید یا نه، خواندن این کتاب جذاب خواهد بود.

۹- Noah’s Ark (1928)

در حالی که مایکل کورتیز، کارگردان، در ادامه به یکی از مشهورترین و موفق ترین فیلمسازان هالیوود در روزهای اولش تبدیل شد، میراث او برای همیشه با بی توجهی خودخواهانه او نسبت به دیگران که باعث مرگ تعدادی در محل فیلمبرداری فیلم کشتی نوح گردید، لکه دار خواهد ماند.

برای صحنه سیل، کورتیز دستور داد که یک سیل نسبتاً واقعی بر روی بسیاری از هنروران که در اطراف کشتی جمع شده بودند، جاری شود، اما او هیچ اقدام احتیاطی ایمنی انجام نداده یا به هیچ یک از هنروران در این مورد هشدار نداد. این اتفاق منجر به مرگ سه نفر، قطع یک پا و جراحت های بی شمار دیگری شد (جان وین جوان نیز نزدیک بود جانش را از دست بدهد).

فیلم با استقبال خوبی مواجه نشد و پس از استقبال ضعیف، بخش زیادی از فیلم حذف شد. یک نسخه از فیلم با حدود ۲۰ دقیقه حذفیات وجود دارد، اما کل فیلم در حال حاضر یک فیلم از دست رفته و گمشده محسوب می شود.با سانسورهای فراوان که به نظر درست نیز بودند، این تراژدی منجر به قوانین جدیدی در مورد ایمنی فیلم ها شد، اما مجازات ها باید شدیدتر می بود.

۸- In The Realm of the Senses (1976)

در مورد رابطه پرشور بین سادا آبه، یک فاحشه سابق که اکنون خدمتکار هتل شده است، و کیشیزو ایشیدا، صاحب هتل، فیلم در قلمرو احساسات رابطه پرتنش و خشن این دو را دنبال می کند. این فیلم براساس یک جنایت واقعی که مردم ژاپن را شوکه و وحشت زده کرد ساخته شده است.

فیلم ناگیسا اوشیما که هنوز هم در کشور ژاپن ممنوع است و تنها نسخه سانسور شده ای از آن موجود است، در چند کشور به خاطر محتوای جنسی خود شاهد سانسور بود.با این حال، این فیلم از پرونده سادا آبه نیز فراتر رفت. آبه بعد از این فیلم به یک نیمچه سلبریتی عجیب تبدیل شد و چندین فیلم اقتباسی از آن ساخته شد و حتی در فیلم آنتالوژی جنایی به کارگردانی ترو ایشی برای مدت کوتاهی حضور یافت.

این فیلم به نشان دادن تصویر فرهنگی منفی از ژاپن متهم بود، علیرغم اینکه بسیاری چهره ای رمانتیک از اعمال آبه به عنوان یک «جنایت از روی عشق» قابل تحسین ارائه می کردند. قابل ذکر است که بسیاری از فیلم های با تم بزرگسالانه دهه ۷۰ (فیلم های صورتی) بر مردانی در موقعیت غالب در روابط تمرکز داشتند و معکوس کردن این رابطه نقش مهمی در قبیح جلوه کردن این فیلم داشت.

به دلیل حساسیت فرهنگی به نقش های جنسیتی و به تصویر کشیدن خشونت جنسی، در نهایت در قلمرو احساسات در ژاپن را به یک فیلم ممنوعه منحصر به فرد تبدیل کرد.

۷- Mondo Trasho (1969)

موندو تراشو یکی از اولین ساخته های کارگردان مشهور جان واترز است که یک روز از زندگی یک راننده قاتل و قربانی هایش را روایت می کند. این فیلم که دیالوگ های کمی دارد، نماهای کمدی سیاهی را ارائه می دهد در حالی که شخصیت مشهور دیواین، تمرکز اصلی داستان را به خود اختصاص می دهد.

موندو تراشو تنها یکی از نمونه های بسیاری از فیلم هایی است که به دلیل تخطی از قوانین کپی رایت از توزیع آن ها جلوگیری می شود و این افتخار را با فیلم کالت کلاسیک مشهوری مانند The Decline of Western Civilization شریک است. اساساً، جان واترز جوان با موسیقی که دوست داشت، فیلم را ساخت و هرگز مجوز یا لایسنسی برای آن نگرفت.

این موضوع با سبک زیبایی شناسی و رویکرد پانک واترز در ابتدای دوران حرفه ایش منطقی به نظر می رسید. با این حال، بدنامی در آن مقطع در مقایسه با حفظ یکپارچگی فیلم و در دسترس قرار دادن آن فراتر از مخاطبان محلی، مورد توجه واترز نبود. هر نسخه فیزیکی از فیلم در فرمت VHS اساساً دست نیافتنی است، چرا که تلاش برای فروش آن ها منجر به توقیف سریع و حکم دادگاه منجر خواهد شد.

۶- ۱۰۰ Years (2015)

در نوامبر ۲۰۱۵ اعلام شد که داستان فیلم ۱۰۰ سال به همراه خود فیلم مخفی نگه داشته شده است. این فیلم با بازی جان مالکوویچ و با همکاری LOUIS XIII Cognac قرار است در سال ۲۱۱۵ اکران شود و در واقع ادای احترامی به روند صد ساله ساخت این کنیاک مشهوراست. بلیت های اکران این فیلم به صورت ۱۰۰۰ قطعه فلزی یادبود ساخته شده اند که قرار است تحویل تماشاگران داده شوند.

به عنوان یک کمپین تبلیغاتی به وضوح پر از جاه طلبی، ۱۰۰ سال با این هدف ساخته شد که هیچ کس از این پروژه مطلع است فرصت دیدن آن را در طول عمر خود نداشته باشد. احتمال اینکه این فیلم زودتر از موعد به بیرون درز کند بعید به نظر می رسد، چرا که فیلم در یک گاوصندوق با فناوری پیشرفته در پشت یک شیشه ضد گلوله نگهداری می شود که به طور خودکار در ۱۸ نوامبر ۲۱۱۵ باز خواهد شد – مگر اینکه یک تیم سارقان گاوصندوق تصمیم بگیرند که باید فیلم را ببینند.

صرف نظر از اینکه چه احساسی نسبت به این رویکرد برای انتشار این فیلم دارید، سکوت هدفمند آن تنها باعث می شود که ارزش توجه را داشته باشد؛ به جز در صورت پیشرفت در فناوری ضد پیری، هیچ کس پس از خواندن این مقاله به دیدن این فیلم نخواهد رفت.

۵- Wake in Fright (1971)

فیلم استرالیایی بیدار شدن در وحشت داستان یک معلم مدرسه جوان را دنبال می کند که پس از گم شدن در یک شهر وحشی و تهدیدآمیز در کشور استرالیا، دچار انحطاط اخلاقی شخصی می شود. این فیلم که برداشتی ترسناک از وحشت هایی است که انسان های خرد شده به بار آورده اند، بشریت را در پست ترین حالت خود نشان می دهد.

بیدار شدن در وحشت در خارج از استرالیا با استقبال قابل توجهی مواجه شد، اما به تصویر کشیدن استرالیایی ها به عنوان احمق های الکلی یا وحشیان بیرحم،در خود استرالیا خیلی مورد استقبال قرار نگرفت.

علاوه بر این، فیلم شامل صحنه ای است که شامل شکار کانگوروها بود که باعث خشم بیشتر و موضوع سانسور شد.در نهایت، فیلم ممنوع نشد، اما با جنجالی شدن و بازاریابی ضعیف، شناخته نشده باقی ماند که منجر به شکست کامل در گیشه شد. با این حال، محتوای تکان دهنده، انتشار این فیلم را در کشورهای دیگر ممنوع کرد.

زمانی که نگاتیو اصلی گم شد، فیلم بیدار شدن در وحشت نیز از دست رفت؛ قطعاً توجه چندانی به حفظ فیلمی که به سختی در گیشه شکست خورد و برای سرمایه گذاران ضرر سنگینی به همراه داشت، نخواهد شد.

خوشبختانه سی سال بعد برایان وست، فیلمبردار فیلم، نگاتیوهای اصلی را یک هفته قبل از اینکه سوزانده شوند، پیدا کرد. این امر منجر به بازسازی و تمجید مجدد از فیلمی شد که پس از اکران چنان بدنام شده بود که آن را به گمنامی کشاند.

۴- Cannibal Holocaust (1985)

یک تیم نجات به رهبری انسان شناس، هارولد مونرو وارد جنگل های بارانی آمازون می شود تا گروهی از فیلمسازان گمشده را پیدا کنند. آن ها وقتی فیلم متعلق به فیلمسازان گمشده را کشف می کنند، متوجه می شوند که درگیری آن ها با یک قبیله منجر به مرگشان شده است.

این فیلم با روبروی هم قرار دادن مدرنیته و باورها و سنت های قدیمی، با رویکرد منحصر به فرد خود، از جمله نمونه ای اولیه از ژانر ویدیو پیدا شده در ترکیب با خشونت و قساوت بی حدوحصر، بینندگان را شوکه کرد.

کانیبال هولوکاست در سراسر جهان با سانسور و ممنوعیت شدید مواجه شد. این شامل قرار گرفتن فیلم در فهرست «فیلم های موهن» بود که باعث شد فیلم بلافاصله با آن برچسب زشتی که رویش درج شده بود، بدنام شود. با این حال، قرار گرفتن روبرتو دیوداتو در این لیست کمی فراتر از این است، چرا که این کارگردان به اتهام قتل محاکمه نیز شد.

این فیلم یک قطعه جذاب از تاریخ سینماست- در کنار مورد فیلم Guinea Pig 2: Flower of Flesh and Blood که چارلی شین متقاعد شده بود یک فیلم مستند واقعی است و باعث یک تحقیقات پلیسی جهانی شد – جایی که سانسورچی ها معتقد بودند که دیوداتو بازیگرانش را کشته است.

این موضوع به دادگاه کشیده شد و بخشی از دلیل رسیدن به این نقطه، درخواست دیوداتو از بازیگرانش برای مخفی ماندن در دوران تبلیغات فیلم بود. هنگامی که بازیگران زنده و سالم ظاهر شدند، اتهامات کنار گذاشته شد و این موضوع تنها به تشدید درخواست ها برای ممنوع شدن کانیبال هولوکاست اضافه کرد. شاید مردگان شریر اولین فیلم ترسناکی باشد که برچسب «فیلم موهن» را دریافت کرد، اما کانیبال هولوکاست به راحتی بدنام ترین فیلم تاریخ سینماست.

۳- The Manson Family (1997)

فیلم خاندان مانسون یا خانواده مانسون ساخته جیم ون ببر با یادآوری جنایات خانواده مانسون و درهم آمیختن آن ها با پیروان مدرنی که کلام مانسون را به عنوان انجیل در نظر می گیرند، زندگی خانواده مانسون را در مزرعه اسپان و قتل های بعدی آن ها که شامل پرونده هولناک شارون تیت بود، به تصویر می کشد. این فیلم به بررسی میراث و جنایات این فرقه بدنام از طریق یک رویکرد روانی و استثماری به این پرونده مشهور می پردازد.

انتشار فیلم خانواده مانسون بیش از ۱۵ سال طول کشید. فیلمبرداری فیلم خود هشت سال طول کشید و تدوین و استفاده از فیلم های مستند نیز زمان بیشتری به این فرآیند اضافه کرد.

یک مورد خودسانسوری نیز روی نسخه نهایی مورد نظر کارگردان انجام شد، چرا که اضافه شدن صحنه های جدید باعث به تعویق افتادن مداوم محصول نهایی می شد – به طوری که فیلم سال ها در خانه او بوده و انتظار تکمیل شدن را می کشید. همچنین این دوره هشت ساله بازیگران فیلم را تحت فشار قرار می داد که نمی دانستند مشارکتشان در ساخت خانواده مانسون چه خواهد شد.

عوامل مختلفی باعث به تاخیر افتادن انتشار فیلمی شد که اگر کارگردان دیدگاه خود را بی خیال نمی شد یا شاید از ابتدا برنامه مشخصی برای این پروژه داشت، می توانست زودتر اکران شود.

۲- At Midnight I’ll Take Your Soul (1964)

اولین فیلم در سه گانه جو تابوت ساز (Coffin Joe)، نیمه شب روحت را می گیرم در مورد یک تابوت ساز و مرده شور است که وسواس دستیابی به جاودانگی از طریق داشتن یک پسر را دارد. وقتی با یک زن جوان آشنا می شود، فکر می کند که همسر ایده آل خود را پیدا کرده است، اما وقتی بعداً با یک کولی مواجه می شود، این کولی به او می گوید که در روز مردگان، او روح خود را به شیطان می سپارد.

خوزه موجیکا مارینز که بیشتر با نام های زی دو کایکسائو یا “کافین جو” شناخته می شود، شخصیتی معمایی و عجیب در عصری ز سینمای وحشت است که اغلب نادیده گرفته می شود که توزیع و شناخت گسترده یک فیلم برزیلی را تقریباً غیرممکن می سازد. این را هم اضافه کنیم که این اولین فیلم ترسناک برزیلی بود و احتمال خبرساز شدن آن در خارج از کشور برزیل تقریباً غیر ممکن بود تا اینکه عصر اینترنت اجازه داد فیلم های کافین جو توسط مخاطبان جدید دیده شوند.

با این حال، “اولین” بودن در یک جامعه تحت یک حکومت نظامی، فرمولی کافی برای مواجهه با معضل سانسور است، به ویژه زمانی که شما تم های بی دینی را در یک کشور به شدت مذهبی بیان می کنید.

همه فیلم های مارینز به شدت سانسور شدند و شخصیت کافین جو تنها اجازه داشت در هذیان ها، خیال پردازی ها یا پیش درآمد فیلم های سانسور شده ظاهر شود. با این وجود، خوزه موجیکا مارینز به نماد دوست داشتنی سینمای برزیل تبدیل شد و به خاطر به چالش کشیدن هنجارهای مرسوم و بازی های فراموش نشدنی اش در قالب چهره ترسناک گوتیک، زی دو کایکسائو، چهره ای قابل احترام است.

۱- Salo, or the 120 Days of Sodom (1977)

گروهی از فاشیست های فاسد ۹ دختر و پسر نوجوان را در مدت چهار ماه تحت شکنجه هایی شامل اعمال خشونت آمیز، منحرفانه و غیرقابل توصیف از وحشی گری قرار می دهند. سالو یا ۱۲۰ روز سودوم که در یک مکان دورافتاده در طول اشغال ایتالیا توسط فاشیست ها روایت می شود، نقدی بر فاشیسم و نگاهی بدون روتوش به افراط و تفریط های وحشتناکی است که مردم تحت سیستم های فاسد اتخاذ خواهند کرد.

سالو یا ۱۲۰ روز سودوم شناخته شده ترین نمونه سانسور در سینماست و هر فهرستی بدون نام بردن از این فیلم ناقص خواهد بود. به چالش کشیدن یک دولت فاشیستی و نشان دادن اینکه آنها انحراف جنسی و خشونت شدید را از طریق فساد ترویج می کنند، به شکلی مورد انتظار با سانسور مواجه شد.

این نکته را هم اضافه کنیم که این محتوا که بر اساس کارهای مارک دی سید، سادیست مشهور ساخته شده بود، حاوی اعمال خشونت آمیز غیرقابل توصیفی علیه کودکان بود و به محض اینکه سانسورچی ها از آن آگاه شدند، مطابق انتظار، این فیلم در سراسر جهان ممنوع شد.

هنوز هم تا به امروز تصور می شود که قتل وحشیانه کارگردان، پیر پائولو پازولینی، به انتشار این فیلم مربوط بوده است. تنها دو هفته پس از انتشار اولیه (۱ – ۲ نوامبر ۱۹۷۵)، هیچ راه بهتری جز کشتن سازنده برای ساکت کردن یک بدگوی قدرت های حاکم وجود نداشت و بدین ترتیب پازولینی کشته شد.

اگر چه این پرونده هرگز حل نشده است، اما با توجه به هرج و مرج پس از انتشار فیلم، این گمانه زنی در مورد کشته شدن پازولینی توسط دولت وقت قابل توجیه به نظر می رسد.

روزیاتو