۰۳/۰۵/۰۹ - هنرکشف تصادفی نقاشی گمشدۀ پادشاه در یک عکس معمولی یک مورخ هنر، پس از مشاهده تصویر گمشده پادشاه هنری هشتم در یک شبکه‌ی اجتماعی، آن را شناسایی کرد. آدام بوسیاکویچ، محقق بریتانیایی هنرهای زیبا، بی‌هدف داشت صفحات شبکه اجتماعی ایکس (توییتر سابق) را مرور می‌کرد که ناگهان پستی از طرف کسی که او را دنبال می‌کرد، نظرش را جلب کرد. این پست حاوی عکسی بود که توسط تیم کاکس، لرد نایب‌السلطنه‌ی وارویکشایر (یک مقام افتخاری به نمایندگی از تاج و تخت بریتانیا در بخش مرکزی انگلستان) به اشتراک گذاشته شده بود. این پست یک گردهمایی در یک مهمانی در شایر هال وارویک را نشان میداد، جایی که شورای شهرستان وارویکشایر در آن مستقر است. قاب متمایز یکی از ویژگی‌هایی بود که به شناسایی این نقاشی به عنوان پرتره گمشده هنری هشتم کمک کرد اما بوسیاکویچ در این عکس به لبخند زدن مردم به دوربین علاقه‌ای نداشت. تمرکز او روی پس‌زمینۀ عکس بود؛ جایی که چشمان تیزبین بوسیاکویچ پرتره‌ای از هنری هشتم را بر روی دیوار آویزان دیده بود. بوسیاکویچ در پستی که اوایل این ماه در وبلاگش منتشر شد، گفت که او با سرعت در حال مرور پست‌ها بوده که این تابلوی نقاشی با قوس متمایز بالای قابش روی دیوار را دیده است. او بلافاصله به یاد مجموعه‌ای از ۲۲ پرتره می‌افتد که توسط یک سیاستمدار محلی و فرشینه‌ساز در طول دهه ۱۵۹۰ سفارش داده شده بود. مورخ محلی آرون منینگ (سمت چپ) و مورخ هنر آدام بوسیاکیویچ در تالار شایر وارویک، جایی که این تابلو پیدا شد به گفته بوسیاکیویچ، رالف شلدون این تصاویر را که عمدتاً مربوط به پادشاهان، ملکه‌ها و شخصیت‌های مهم بین‌المللی معاصر بودند سفارش داد تا در خانه‌اش، وِستون هاوس در وارویکشایر، آویزان شوند. بوسیاکیویچ گفته که دلیل داشتن قوس بالای قاب‌ها این بوده که آن‌ها زمانی در حاشیه‌ی تزئینی گالری لانگ در وستون گنجانده شده بودند. در یک بیانیه مطبوعاتی که برای CNN ارسال شد، بوسیاکیویچ گفته که قسمت قوسی بالا، ویژگی خاص مجموعه شلدون است، در حالی که قاب نقاشی سایر نمونه‌های باقیمانده یکسان است. این نقاشی پادشاه را نشان می‌دهد که شمشیری در دست و کلاهی پردار بر سر دارد، درست همانطور که او در حکاکی تالار لانگ توسط هنری شاو در سال ۱۸۳۹ به تصویر کشیده شده است. به گفته بوسیاکیویچ، مجموعه‌ای از پرتره‌ها بعداً در حراجی پخش شدند و بیشتر آن‌ها تا به امروز ردیابی نشدند. بوسیاکیویچ پس از علنی کردن نظریه‌اش، به همراه مورخ محلی آرون منینگ از تالار شایر وارویک بازدید کردند تا نقاشی را از نزدیک ببینند. بوسیاکیویچ در یک پست وبلاگ در ۲۲ ژوئیه نوشت: «پرتره بزرگ است و کاملاً با سایر پرتره‌های شلدون مطابقت دارد.» بوسیاکیویچ در یک تماس تلفنی با CNN فاش کرد که این نخستین کشفی نیست که او به لطف رسانه‌های اجتماعی انجام داده است. سال ۲۰۱۸، او به طور تصادفی با عکسی برخورد کرد که یکی از دوستانش در عروسی گرفته بود و در اینستاگرام منتشر کرده بود. این عکس پرتره‌ای را نشان میداد که او آن را اثر هنرمند زن قرن هفدهم جوآن کارلایل می‌داند. بوسیاکیویچ به سی‌ان‌ان گفته: «رسانه‌های اجتماعی واقعا عجیب هستند، چون عده‌ای از آن برای تماشای ویدیوهای گربه‌ها و دنبال کردن آنچه در جهان می‌گذرد استفاده می‌کنند و عده‌ای مانند من فقط به آنچه مردم به دیوارشان آویزان کرده‌اند نگاه می‌کنند.» بوسیاکیویچ به CNN گفته که هویت نقاش معلوم نیست، اما گاهی اوقات خالق پرتره‌ها استاد شلدون نامیده می‌شود. او اکنون در تلاش است تا منشا نقاشی را مشخص کند. این نقاشی سال ۱۹۵۱ توسط شورا خریداری شد، اما ابهاماتی در سوابق آن وجود دارد. «کشف منشأ همیشه یک کار بسیار دشوار بوده، گاهی اوقات پیدا کردن آن بسیار سخت است، به خصوص زمانی که تصاویر به صورت خصوصی فروخته شده باشند. اما شکی نیست این نقاشی رالف شلدون از هنری هشتم است.» «نگاه کردن به نقاشی‌ها و تصاویر نقاشی‌ها زندگی من است و کار بسیار سرگرم‌کننده‌ای است، به‌ویژه وقتی بتوانید به نحوی یک اشتباه تاریخی را فاش و اصلاح کنید. عکس‌هایی که نادیده گرفته می‌شوند، عکس‌هایی که آن‌طور که شایسته‌شان است، قدرشان را نمی‌دانند.»
