شامگاه گذشته مراسمی برای یادبود سعید راد که اول مردادماه از دنیا رفت، در خانه سینما و به همت مجله بخارا برگزار شد.

در این نشست که «شب سعید راد» نام داشت، برخی همکاران و دوستان این بازیگر از جمله علی زرین‌دست (فیلمبردار) و هوشنگ گلمکانی (منتقد صحبت کردند.  

اما بخش ویژه این مراسم به صحبت‌های امیر نادری اختصاص داشت که بعد از پیگیری‌های فراوان امکان ارتباط با او میسر شده بود. ‌

نادری (کارگردان فیلم‌های خداحافظ رفیق، تنگنا، ساز دهنی و دونده) که گویا این روزها در امریکا در تدارک ساخت فیلمی جدید است، در یک پیام تصویری از سعید راد و رفاقتشان سخن گفته بود.

او با تاثر از درگذشت این بازیگر که او را هم بنا به تکیه کلام خودش «بچه» خطاب می‌کرد، گفت: «سعید رادِ رفیق، نمیدانم چه باید بگویم. اصلا نمی‌توانم باور کنم که این بچه دیگر نیست. عمر او دست خودش بود، معلوم بود ولی نمی‌دانم چه شد. سعید رفیق بود،  من چطور می‌توانم به او بگویم خداحافظ رفیق.»

نادری در بخشی دیگر از صحبت‌هایش به ماجرای ساخت «خداخافظ رفیق» اشاره کرد و افزود: «سعید راد را از طریق علی زرین‌دست شناختم. او هم بچه بزرگی است و امیدوارم واقعا عمر کند. ما قرار شد سه تایی فیلم «خداحافظ رفیق» را بسازیم. سعید برای راه انداختن این فیلم خیلی زحمت کشید حتی یکسری از طلاهای همسرش را برای فیلم فروخت. سعید داشت با این فیلم متولد می‌شد. من هم به عنوان کارگردان داشتم متولد می‌شدم. حتی علی هم که یکی دو فیلم برای برادرش گرفته بود، داشت متولد می‌شد و به نوعی سینمای خیابانی در ایران در حال متولد شدن بود.

آنچه سعید راد وارد سینمای ایران کرد بچه‌ی شهر بود. ما در اوایل دهه ۵۰ اون مدل بچه شهر را که جین و تی شرت بپوشد و بیلیارد بازی کند و قیافه مدرن داشته باشد، نداشتیم.

سر فیلم «تنگنا» به او رحم نکردم. خیلی اذیتش کردم. البته او را دوست داشتم ولی فیلمم را بیشتر دوست داشتم. می‌دانم حتما مرا بخشیده است.»