«مصلحت» فیلمی که بیش از یک ماه است مهمان پرده سینما‌های کشور شده است. حسین دارابی از فیلمسازان سازمان سینمایی سوره است؛ فیلمساز دهه شصتی که پیش از این ایده‌های فیلم کوتاه خود را در باشگاه فیلم سوره تولید می‌کرد اولین اثر سینمایی خود را با روایت داستانی رازآلود و ملتهب در دل همان سال‌های دهه ۶۰ ساخت. البته دارابی بعد از «مصلحت» زندگی شهید داریوش رضایی نژاد را در «هناس» به تصویر کشید و درست وقتی «مصلحت» روز‌های توقیفش را پشت سر می‌گذاشت، مردم به تماشای «هناس» نشستند. به همین بهانه گفت و گویی داشتیم با کارگردان این فیلم و ایشان به پرسش‌های ما پاسخ داد.

-چرا مصلحت توقیف شد؟

در واقع نمی‌دانم چرا «مصلحت» توقیف شد! شاید به خاطر بی‌اعتمادی به ما، سازمان اوج و سازمان سینمایی سوره، این اتفاق افتاد. بعد از اینهمه رفت و آمد و صحبت‌های فراوان بالاخره پذیرفته شد که این فیلم چیزی که درباره آن فکر می‌شود نیست و داستان آن به گونه‌ای است که می‌تواند روی پرده سینما بنشیند.

-ایده فیلم «مصلحت» از کجا برای شما آغاز شد؟  

کاری را با محمدرضا شفاه آغاز کردیم که بیش از یک سال برای آن وقت گذاشتیم، ولی به نتیجه نرسیدیم و خیلی خسته شده بودیم؛ بعد از آن طرح‌های مختلفی به من پیشنهاد می‌شد پیش از آن هم در باشگاه فیلم سوره ایده‌هایی نزدیک به آن طرح‌ها را خوانده بودم. هنگام کار کردن روی آن طرح‌ها طرح «مصلحت» را خواندم، بسیار خوشم آمد و شروع کردم روی فیلمنامه آن کار کردم تا جایی که پس از بازبینی‌های متعدد به فیلمنامه نهایی این سینمایی رسیدیم.

-نترسیدید که سوژه به خاطر التهابی که دارد به نتیجه نرسد؟

همیشه از این موضوع می‌ترسیم، ولی وقتی چیزی در ذهن فیلمساز به دغدغه تبدیل شود نمی‌تواند آن را رها کند به همین دلیل با توکل بر خدا کار را پیش می‌بریم.

-درباره قهرمان داشتن فیلم مصلحت بگویید؟

اگر اشتباه نکنم در جمهوری اسلامی به این جنس قهرمان که در این فیلم وجود دارد خیلی کم پرداخته شده است. سینما به قهرمان داشتن زنده است و مخاطبان ذاتا این قهرمان‌ها را دوست دارند. سالانه هزاران فیلم قهرمانی ساخته می‌شود و مخاطب هم از آن‌ها استقبال می‌کند. خلاقیت و تنوع در زاویه دید خوب است، اما به هر حال مخاطب در سینما به دنبال قهرمان است. من عاشق سینمای قهرمانی هستم  و تمام تلاشم را میکنم که همیشه فیلم‌هایی با این فضا بسازم.

-واکنش‌های مردمی به «مصلحت» چطور بوده؟

چندین اکران عمومی و جشنواره را در میان مردم بوده‌ام. به نظرم واکنش‌های مردم بسیار خوب است و توانسته‌اند خوب با فیلم ارتباط برقرار کنند. تدابیری که فکر می‌کردیم می‌تواند برای مخاطب جذاب باشد را در فیلم آورده بودیم. در سکانس‌های مختلف چالش را پررنگ و پررنگ‌تر می‌کردیم و در تدوین و فیلمنامه برای بازی با احساسات مخاطب تلاش زیادی کردیم. فکر می‌کنم چیزی که به دنبال آن بودیم حاصل شده‌است. مردم به صورت مستقیم و غیر مستقیم بازخورد‌های مثبت خود را اعلام کردند و نشان دهنده این است که فیلم مخاطب را به خوبی درگیر خود کرده است.

وقتی برای اکران «مصلحت» به شیراز رفتیم خانمی که ظاهر چندان مذهبی نداشت، با همسرش به سینما آمده بود و بعد از اکران فیلم به من گفت “خدا پدرتان را بیامرزد ما در این وضعیت بی عدالتی بالاخره یک جا عدالت را دیدیم و خیلی کیف کردیم. ” مخاطب وقتی چیزی را روی پرده سینما می‌بیند با آن زندگی میکند و در حال، روح و نگاهش تاثیر می‌گذارد خصوصا اگر فیلم مخاطب را درگیر کند.

تعجب میکنم که چرا این فیلم سه سال توقیف شد! بار‌ها گفتم این فیلم باید در این شرایط اکران شود، چون حال مردم را خوب می‌کند، ولی درک نمی‌شد و این موضوع خیلی ناراحتم می‌کرد، چون می‌دانستم فیلم چه حسی را میتواند به مردم منتقل کند. فیلم از تکه‌های وجودی سازندگانش برآمده و فیلمساز بهترین کسی است که می‌داند چه زمانی فیلمش می‌تواند چه حسی را به مخاطب منتقل کند، ولی امان از کج سلیقگی و کم تخصصی. کسانی هستند که فکر می‌کنند اگر زمان کمی روی حوزه‌ای بگذارند متخصص می‌شوند و می‌توانند آزادانه درباره همه امور اظهار نظر قابل نفوذ کنند که حضور این افراد باعث چنین اتفاقاتی می‌شود. وقتی کاربلد‌ها در سازمان سینمایی سوره، اوج، حوزه هنری و بسیاری از متخصصان دیگر فیلم را دیده و تایید کرده بودند، ولی چند نفر با نظر غیرتخصصی فکر می‌کردند برداشت بدی از این فیلم می‌شود. بالاخره بعد از سه سال اثبات کردیم که اینطور نیست و فکر می‌کنم حالا هم برای اکران «مصلحت» دیر نیست.