اینکه دوست داریم او به خانه بازگردد و باز شعر بگوید، البته آرزویی برای همه بیماران است ولی درباره این بیمار خاص، این آرزو خاص تر هم هست. راستش را بخواهید دلمان می خواهد آقای احمدی زودتر سلامتش را به دست بیاورد و شعرهای تازه اش را بخوانیم چرا که شعر احمدرضا احمدی را فقط احمدرضا احمدی می تواند بنویسد، هیچ کس دیگری نمی تواند این شعر را با همه سادگی اش و بی آرایشی مطلق شعرش، تکرار کند. خودش و فقط خودش!

اینکه می نویسم شعر او را فقط خودش می تواند بنویسد برای خودم هم عجیب است. معمولاً این صفت را درباره شاعرانی به کار می بریم که به دلایل فنی و پیچیدگویی و سخت خوانی کسی نمی تواند شعر آنان را تقلید کند و از عهده هم آوردی با آنان برآید. مثلاً چه کسی می تواند به سادگی ادعا کند که می تواند شعری بگوید که چون شعر خاقانی سرشار باشد از پیچیدگی های فنی، صنایع لفظی و معنوی و اشارات و تلمیحات به دانش های گوناگون زمانه از نجوم تا ریاضی و نیز داستان های تاریخی و اساطیری. حتی جنس شعر احمدی از نوع سهل و ممتنع هم نیست که بگوییم از شدت سادگی ظاهری نمی توان آن را تقلید کرد. مثلاً شعر سعدی در ظاهر ساده است و بدون پیرایه و سرراست حرفش را می زند اما وقتی می خواهی از او تقلید کنی می بینی که چقدر ظریف و نامحسوس برخی اصول زیبایی شناسی سخن در آن رعایت شده است و از طرفی شاعر به معنای دقیق و کامل کلمه بر زبان تسلط دارد و فاصله ای میان ذهن و زبان او نیست.

شعر احمدرضا احمدی حتی سهل و ممتنع هم نیست. ساده هست ولی سهل نیست و تقلید ناپذیری آن از جنس تقلید ناپذیری زبان شاعرانه نیست بلکه شعر او تقلید ناپذیر است به دلیل اینکه ذهنیت شاعرانه شاعرش تقلید ناپذیر است. شعر احمدی در زبان اتفاق نمی افتد، زبان آن خالی تر و لخت تر از چیزی که هست به نظر می رسد چرا که این شعر در جای دیگری، در ذهن شاعر و در تخیل بیقرار او اتفاق می افتد. برای همین است که او می تواند بدون اینکه کار خاصی با زبان کند، گوشه هایی از واقعیت را در تخیلی محض فرو ببرد یا بخشی از خیالش را وارد واقعیت زندگی کند. برای همین است که شعر او گاهی به شکل ناگهانی با یک تغییر فضا، با یک تصویر جدید و یا با جابه جایی در ارکان تصویر، مخاطب خود را شگفت زده می کند. ما به این شگفتی ها در شعر عادت کرده ایم و منتظریم شاعر دوباره بازگردد و شگفت زده مان کند.     

قدس آنلاین