براساس آخرین خبر و گزارشهای منتشر شده، سومین نشست از گفتمان های حفاظت و مرمت آثار برگزار شد.

غلامرضا رحمانی، عضو هیأت علمی و معاون فناوری و کاربردی سازی پژوهشگاه در سومین نشست از گفتمانهای حفاظت و مرمت آثار با تشریح نقش مخاطب در بازتاب ارزشهای فرهنگی آرایه های معماری گفت: شناخت محتوای اثر هنری و جوهر اجتماعی آن از اهداف اصلی و مشترک جامعه شناسی هنر است که می تواند در جامعه شناسی مرمت نیز محور بررسی باشد.

وی تصریح کرد: آرایه های معماری که اجتماع آن را نتیجه عواملی چون حس زیباشناسی ویژه خالق اثر و شرایط محیطی، تاریخی، علمی و اجتماعی با ارزش های روحانی میداند بطور معمول به عنوان میراث فرهنگی برگزیده می شوند و متشکل از ماده (جسم) و فرهنگی موروثی است تا به نسل های آینده انتقال یابد و از آنجایی که به وسیله اجتماع نزد مرمتگر (میانجی) به امانت گذاشته می شود او نه تنها در قبال میراث فرهنگی مسئولیت دارد بلکه در مقابل خالقان این آثار، مردم و آیندگان آنها نیز مسئول است.

بهنود گوهربین، پژوهشگر و مدرس دانشگاه موضوع آرایه های معماری از یاد رفته را به بحث نهاد و با طرح این پرسش که چرا این آرایه های معماری از بین می روند و چه آرایه هایی را در طول تاریخ از دست داده ایم، به تشریح موضوع پرداخت.

وی در پاسخ به این پرسش تصریح کرد: شاید در زمانی بنا به نیاز روز جامعه، معماری و…به این نتیجه برسیم که لزومی به وجود آرایه های معماری نیست، ولی مرمتگر و حفاظت گر باید همواره در مورد آنها آگاهی داشته و محتوا و فن شناسی هنرهای فراموش شده را در اختیار مخاطب عام قرار دهد، در این صورت شاید معماری امروز که به بیراهه رفته به جایگاه اصلی خود بازگردد.

این پژوهشگر در ادامه به برخی از آرایه های معماری از یاد رفته نظیر آرایه های گلی و خشتی، آرایه های آجری (آجرسازی، تیشه داری و خوون چینی)، آجر لعابدار، نقش بند، آرایه های رنگی نقش کند، نقاشی اسلیمی ایرانی، شیر شکری، آهک بری، آرایه های گچی، آرایه گچی فیتیله ای، گچبری های فرنگی قاجار، مشبک گچی، درزبری و کپ بری و…اشاره و به معرفی برخی از آثار دارای این آرایه های معماری منحصر بفرد نظیر تپه باباجان نورآباد لرستان، کوه خواجه، نارین قلعه، برج قابوس، مسجد کبود تبریز، مسجد جامع اصفهان و…پرداخت

مهر